O LUME. ¿Quén quiema o monte?

Conversa con Manuel.
Hoy estoy de saldo. Otra vez vuelven los aviones y los helicópteros (estos tienen nombre de insecto y además lo parecen ¿a qué si?: Díptero, hemíptero, heminóptero, helicóptero...) para apagar los fuegos del monte gallego. Estuve con Manuel y me lo aclaró todo. Hago una transcripción de nuestra conversa. Ahi va.

-Arde todo Manuel
-Arde
-Onte ardeu xa de mais
-Ardeu
-Pero ainda segue
-Ainda
- E ¡quen queima o monte Manuel!
-E quen vai ser
-¿Quen?
-Os de sempre
-Ah...
-....
- Os de sempre de sempre, dis
-Si home si, os de sempre-
-¡Ay daquela estamos aviados!
-Estamos, si.
-Pero, ¿dos de sempre, quén?
-Os mismos ou outros
-Non-o entendo Manuel
-Si home si: dos de sempre poden ser uns ou outros
-E ti conoces algún
-Home claro
-¿Ay si?
-Xa che o dixen, conozo coma todo dios.
- Home todo dios non sei. Eu non conozo a nadie.
-Si que conoces, arre carallo se conoces.
-Pois non sei...
-No iso é certo
-O qué.
-Que non sabes.
-Non sei os seus nomes.
-Sabes, sabes.
-Que non Manuel, que non sei.
-Si sabes.
-¡Eu non sei quen queimo o monte Manuel! Non o sei.
-Eso pode ser
-Como que pode ser.
-Si, ti coñeces as persoas que queiman o monte , pero ti non sabes cales de elas son.
-Xa te entendo. Bueno pos espero que mo digas ti.
-¿O qué?.
- ¿Pero Manuel eres parvo ou que carallo che pasa, dime dunha puta vez quen queima o monte!
-Quen vai ser meu home: !os de sempre!

Entenden vostedes a cousa ¿non? pois boas noites.