España con guadaña

En este Blog cuento algunas cosas que se refieren generalmente a lo que a mi me da la gana que para eso están los blog. Está claro que nuestra sociedad está podrida de opulencia y se ha convertido en algo asi como una escuela infantil de niñitos llorones y pedigueños que patalean a la menor frustración. Yo estoy en contra de los llorones y no me vale esa recurrente manía de echarle la culpa al otro. Como veis soy guay.

Name:
Location: Santiago, A Coruña, Spain

Sunday, November 06, 2011

MEICIÑA BASADA NA EVIDENCIA

MEICIÑA BASADA NA PROVIDENCIA
2009

- Bos días Manuel.
- Bos días Paco.
- ¿E dixeronme que estiveras malo?
- ¿E quen cho dixo?
- Pois foi a tua muller que a vin onte na carnicería.
- Pois dende logo na carniería a min non me vas ver, non.
-¡Home eso seguro, se ti non fuches a mercar nada na tua vida!
- Pois agora menos.
-¿E logo porqué?
- Porque agora xa non podo comer carne.
- ¡Arre demo, elogo caíronche os dentes ou que demo!
- Non home non, a gota, teño a gota.
- E que demo é a gota, unha especie de orvallo ou que?
- Estás parvo Paco, a gota e unha enfermedade, díxomo o médico que é un “cúmulo de ácido úrico”.
-Oes, sempre me admirou a cabeza que tes para acordarte de esas palabras raras que din os médicos, eu cando me fala D. Epifanio non entendo un carallo.
- Ti sempre fuches algo besta, e claro D. Epifanio ainda é mozo e fala algo estornicado, coma aqueles se queren dar a valer e dinche cousas moi cultas que non se entenden.
-Hay si, a D. Avelino si que o entendo pero tamen é porque non fala moito. Un día doíame unha moa, ti xa sabes que sempre fun moi delicado da dentamia, e tiña a cara hinchada cun inflamón da hostia. Doía, doía que nin o demo, non paraba de doer, asi que fun aló xunto a D. Avelino. Cheguei, mirou para min e antes de que lle falara díxome: ¡senta ahí!- sentei- ¡abre a boca! Abrin.¡cal che doi! Díxome mentras me daba uns golpiños nas moas. ¡A seuuunda daa aaaixo!
Colleu os alicates prende a moa e ¡ras! Fora o bicho.
Sangrei coma un porquiño pero pasoumo o door e quedei novo.
Lava a boca-díxome- e non comas dese lado en dous días.
O D. Avelino é un médico moi bo. E serio ¡carallo! Se está de malas hai que oílo, como vaias con unha carallada bótache unha bronca que te deixa teso.
- Si que é un bo médico, dimo a min, e ademáis que señor vai él, sempre co a sua camisa branca e xarabata e chambergo.
-¿e que é un chambergo?
- O sombreiro Paco, hai que pouco instruido es…
- Bueno pero conta o do teu mal o da “jota”
- Pois nada, a cousa foi que un día empezoume a doer o dedo gorgo do pe, un door tal que nin a sábena lle podía tocar, de tal xeito que tiven que ir a urxencias do Hospital…
- E que tiñas no dedo…
- Cala oh, escoita, cheguei ali, meteronme nunha habitación con cortinas, se conoce que para que estivera tranquilo e perguntaronme unha che a de cousas.
- E miraronche o dedo ou non?
- Cala home, a cencia hoxe non é coma antes, hoxe fanche unha historia clínica, entendes, e dicir, queren saber si teu abó era diabético, e si tua nai tuvo moitos fillos, e se están sanos e asi.
- Pero para que carallo queren saber desas cousas se solo che doi un dedo do pe.
- Hai que facer probas Paco, antes curabante sin saber o que tiñas, chegaba o médico mirábate por riba e recetábache pero non che explicaba nada do que tiñas; agora hai que facer análisis, radiografías (que seica se chaman técnicamente “placas”)…
- Pero ti rabeabas de dolor.
- Si home, pero mira, si ti matas o dor sin facer análisis, jodíchela porque pasado o dor pasou a romaría, xa non descubres o orixen da dor e claro non fas un tratamiento axeitado. Así que me tiveron ali, con un dor no dedo que rabeaba, e me fixeron un analis da sangre, dos ouriños, unha placa do peito (eles dinlle “placa de torax”) e un eléctrico o corazón.
- O cabo de 4 horas veu un rapaz novo, que che son uns aprendices que lle chaman residentes e me dixo que me tiña que ver o cardiólogo que seica tiña unha arritmia no corazón e que era perigroso.
- Como de perigroso.
- Que me podía dar un infarto ou un paro do corazón. Oes, foíseme o dor do dedo de súpeto e en efeto sintín o corazón coma un cabalo desbocado polo monte, púxenme tan nervioso que me viñeron ganas de devolver e de feito jomitei. Veu a enfermera correndo limpoume a boca e púxome unha mascarilla con osixeno se conoce que me viron con mala cara…
- ¿E despois que pasou?
- Pois como estaba nervioso empecei a dar aies e voltou o rapaz de antes e díxolle a enfermeira que me vixiaran as constantes vitais. Aquello xa foi moito, a min que me vixien as costantes vitais xa me jode, oes, hai que ter un pouco de respeto joder!
- Pero Manuel, ¿Qué son as costantes vitais?
- I eu que sei, pero a min non me ten que vixiar ninguen ¿ou qué?
- Para, ¿e que pasou co pe?
- Pois que despois quedei dormido e as 7 da maña espertei, puxeronme un soro, tiña un ramallo de fios saindo do peito e había uns aparatiños coma de televisión que tiñan unas ondiñas de cores que subían e baixaban, eu parecía mesmo un astronauta. Estaba na UCI que é donde levan a os que están ben jodidos. Non paran de facerche cousas, cada dous minutos miran os aparatiños, tómanche a tensión, míranche os ollos cunha luciña…
- Ou sexa que te puxeches mal de coidado…
- Eu non sei, pero decíanme que durmira, que tiña que descansar; deberonme de dar sedantes porque dormía todo o día.
- E estiveches moito tempo ali…
- Pois case que douas semanas porque apareceume fiebre, seica tiven unha infección o pulmón, puxeronme antibióticos e de todo.
- Eso é por fumar Manuel…
- ¡Mira que fala que debes fumar duas cajetillas de Ducados o día!
- Pero eu non teño gota nin pingota.
- A cada porco lle chega o seu S. Martiño.
- Bueno, bueno…e despois qué…
- Que me deron a alta, voltei para casa, e estou vivo de milagre porque ali miraronme tan ben que me descubriron unha chea de cousas que non sabía que tiña.
- ¿Coma qué?
- Pois que son medio diabético, que teño o fígado graso, que teño enfisema no pulmón, e unha arritmia o corazón, hipertrofia de próstata e que son obeso.
- Pois si que tes cousas, aparte da “jota”
- Si, aparte da gota, que por certo non me trataron nin me dixeron nada, a o final foi D. Avelino o que me dixo: Pero a que fuches a urgencias oh, si ti o que tes é gota. Os outros nin palabra desto. Doume unha pastillas e hala.
- E que che dí D. Avelino agora.
- Pois non me di nada, porque ando de un lado para outro cos especialistas, vou o urólogo, o endocrinólogo, o dietista, o cardiólogo, o neumólogo, a rehabilitación, Tai-chi e os baños de Cuntis. Non paro ni un minuto.
- Pero estarás moito millor…
- Que va, o que estou é mais liado, antes estaba como Dios…
- Enton?
- Mira Paco, hai que estar o día, D. Avelino está anticuado, é da época da meiciña tradicional, os médicos de agora están nunha etapa que se chama a Meiciña basada na “providencia” que é o mais moderno, díxomo o rapaz aquel que me atendeu ó primeiro. Por certo que parecía moi listo.
- Será

J.L.IGLESIAS DIZ

Saturday, June 18, 2011

Banco Galego

Os periódicos da bisbarra non se cansan de decir que o novo banco, hoxe novacaixagalicia vai ser moi galego, tanto é asi que o futuro director apelídase CASTELLANO. Eso é facer patria. Ademais ¿dende cando un banco tén patria, pandilla de idiotas?.

Monday, September 13, 2010

Pena de muerte

Hace ya tiempo el Sr. Bush firmó la ejecución mediante inyección letal de un asesino de tres mujeres. Las mató a hachazos. Llevaba en el Corredor de la Muerte unos 15 años esperando condena. Los médicos lo declararon loco: Esquizofrenia paranoide pero a pesar de ello recibió su merecida dosis letal.
El hombre asesino estaba cansado de esperar y no soportaba la duda constante: me matan, no me matan. Así que se lo dijo a los otros presos: ya no aguanto más; se atiborró de antidepresivos (¿porqué los tomaría el preso asesino?) y tuvieron que llevarlo velozmente al Hospital. Allí los médicos le salvaron la vida. El Sr. Bush firmó su ejecución, los médicos protestaron pero los justicieros arrancaron los sueros, la cánula endotraqueal y se lo llevaron rápidamente en avión donde otros médicos contratados para el caso tuvieron que mantener al reo con vida para poder matarlo bien despierto media hora después. Así se hizo, la ley es la ley, el castigo merecido se cumple y la muerte era su castigo,¡infeliz hombre asesino que quiso tomarle la delantera al Juez, al Sr. Gobernador, al pueblo americano y al Destino! Era negro.

Mientras esto sucedía, 20 millones de pobres desgraciados, parados, retrasados, negros, chicanos, indios, blancos, amarillos, jóvenes, de media edad, viejos y niños, marginados todos, 20 millones de míseros humanos que malvivían en calles, tugurios, barracas, puentes y chabolas, odiados y despreciados por otros americanos del “American way”, sintieron que algo estallaba en el interior de sus piojosas cabezas y un odio inmenso invadió sus arterias, venas y nervios e hizo que sus manos se crispasen y buscasen un objeto que aferrar, algo que esgrimir, algo que no fuese la razón que nunca le dieron, algo que prolongase el furor, algo que hiciese fuertes sus raquíticos brazos y así todos, presos de una devota determinación simultánea, comenzaron a caminar hacia los otros ajenos ciudadanos portando en sus manos crispadas, una tabla, un bate de béisbol, una llave inglesa, un hacha, un rifle, un revolver, un cuchillo de desollar, un mazo, una espada, un puñal, una piedra, un ladrillo, un tridente, una lanza, un arcabuz, una honda, un martillo, una sierra, un destornillador, un cable de acero, un arco, una granada, un cóctel molotov, una bomba, una azada, una ballesta, un puño americano, un kanda, una catana, una rama de árbol, un pico, una pala...cualquier cosa que les diese la fuerza de la sinrazón.
En todo el país y a las mismas horas, en todos los rincones donde había un desheredado se produjeron terroríficos actos de violencia. Cada uno de estos hombres llenos de locura mató todo lo que encontró a su alrededor, hasta que las fuerzas del orden y los demás ciudadanos acabaron con ellos o se cansaron de matar. Se calcula que cada desgraciado mató a unas 10 personas de media con lo cual el número de americanos que murieron en el gigantesco motín fue de unos 200 millones. Los que restan tardarán en recuperarse del efecto devastador de semejante catástrofe, pero parece que como todo pueblo fuerte, se están iniciando procedimientos para depurar responsabilidades y ya se han dictado las primeras condenas a muerte

Wednesday, August 19, 2009

GALESCOLAS


Chámabanlle "Galescolas" (Escuelas de Galicia), agora nun alarde de virtuosismo conceptual e lírico-patético chámanse "A galiña azul" (manda ca...). O cambio é disque por a politización e ideoloxización que o nome supoñía. Non conozo pobo, ou non teño memoria de un pobo que tendo unha lingua propia os seus políticos soio teñan vergoña dela e fagan todo-lo posibel por eliminala. Conozo gente indiferente cara o idioma galego, pero este activismo, mesmo tamén en bastante xente da rua, non deixa de ser paradóxico. Por un lado a dereita e moi afin a gaita e a larpeirada, e a esaltar a figura do paisano labrego ou mariñeiro e a sua sona retranqueira, gusta da muñeira e do cocido pero todo elo desde unha ollada paternalista e distanciada porque senón non consideraría, como parece que se entende da sua política linguistica, o galego como unha lingua de "segunda", de pobres e analfabetos que hai que ir debastando hasta que todolos galegos falen solo a lengua do imperio.

Dígovos, amo o castelán, pero amo tamén o galego e non quero que morra unha das señas de identidades mais fortes desta terra marabillosa.

Monday, June 22, 2009

España con guadaña: AMOR AL ARTE




Hoy publica El País una noticia que dentro del conjunto de desgracias varias que acontecen en este mundo de Dios, puede considerarse solo una mera anécdota; pero sabemos que muchas veces los detalles son los que dan la medida del comportamiento de una sociedad. El mundo de las pequeñas cosas puede ser la vía la salvación o bien el reflejo sutil de la putrefacción de los valores irrenunciables de un tejido social: solidaridad, respeto a los demas y un poco mas de sensibilidad.




¿Que cual es la noticia? La instalación de esculturas del artista Jesús Soler ubicada en el Retiro (Madrid) fue brutalmente destruida y algunas pieza robadas. El motivo de la agresión a una obra de arte es siempre un enigma, hubo siempre locos que agredieron obras capitales de la escultura o la pintura; los nazis del III Reich hicieron una exposición del "arte degenerado" entre los que estaban Van Goth, Matisse o Kokoschka. Los falsos grafiteros manchan con su burda pseudoescritura monumentos y esculturas, otros destruyen yacimientos arqueológicos y roban todo lo que encuentran.




¿Que hay detrás de esa pulsión irracional contra el arte? El arte refleja el ánimo creador del hombre, la búsqueda de un lenguaje estético y es un estímulo que nos permite entender mejor nuestro mundo ¿Entonces, qué idea común subyace en las mentes de los distintos agresores?



No sé lo que pensais vosotros pero para mi es un problema que arranca de la base que hace ejemplar a una sociedad: la educación. La consideración de que el aprendizaje desde edad temprana es un gozoso privilegio y no una engorrosa obligación nos podrá librar de ese desprecio hacia todo aquello que no entendemos, porque lo extraño a nosotros nos atemioriza y la ignorancia potencia el extrañamiento. De la ignorancia y del miedo se aprovechan los déspotas para reducir al ser humano a la esclavitud bajo consignas simples e ideologías totalitarias.


La enseñanza del arte y el ejercicio del pensamiento (filosofía que significa amor a la sabiduría) hacen nuestra vida mas saludable y feliz porque con ello llegamos a comprender la diversidad de los hombres y mujeres, sus debilidades y fortalezas, su grandeza y su vileza, sus alegrias y sufrimientos y de ese modo podemos sentirlos y amarlos como versiones de nosotros mismos.


Destruir el arte refleja el horror a lo diferente: la historia nos muestra constantemente como la conquista de nuevas tierras pasaba por la destrucción de todo aquello que recordase la singularidad del pueble vencido.


Crear y Aprender sigue siendo la utópica revolución.


Tuesday, June 09, 2009

KAKÁ

"Kaká le costará al Real Madrid 125 millones de euros".
¿Crisis, what crisis?
Con la que está cayendo ¿como es posible semejante impudicia? ¿qué clase de personajes son estos que contemplan al resto de los humanos como si fueran hormigas y viven enchidos de soberbia y desverguenza?
Y hasta que el cuerpo aguante.

Monday, June 08, 2009

ELECCIONES EURO-PEAS


Hay cosas que se pueden recordar con alegría otras con emoción, otras con pena y hay cosas que es mejor olvidar. Después de una campaña marujil del "y tu mas" parece que la imagen de Europa se desdibuja por momentos. El progresivo deterioro de la conciencia cívica de que vivimos en un espacio llamado Europa que legisla la mayoría de las normas que nos van a regir en el futuro, parece entrar en estado de muerte cerebral, una situación propicia para que los tiburones vuelvan a rearmar su ultraliberalismo e ir preparando otra crisis futura en la que la esclavitud sea considerada un alivio y un estatus aceptable dado que muchos no podran ni ser esclavos.


Por eso le llamo elecciones euro-PEAS (PEA: borrachera, cogorza, merluza, chea etc).


Lo peor será la resaca.